Vriendelijkheid en vluchtelingen

Daar zijn we weer! We moesten zelfs even opzoeken waar we waren gebleven, Georgia was het laatste bericht dus!
Op dit moment zijn we op een camping aangekomen in Macedonie, waar we de eerste toeristen tegenkomen, Natuurlijk.. een enclave van Nederlanders. Je kent het wel: toostjes met camembert op tafel, telefoneren met “het thuisfront”, “harry, je neus al ingesmeert?!”...
Toch nog wat over Georgie, de stokbroodjes die we hebben gemaakt op het vuur waren fantastisch en in Batumi hebben we een paar dagen in een hostel gezeten en Eldad ontmoet. Een held op zn motor naar..  Mongolie! Op dit moment zit hij in Kazachstan dus het lijkt erop alsof ie genoeg eelt op zn reet (en ziel) heeft om te blijven zitten naar Ulaanbaator. Hij is voor ons tevens een inspiratie om om te draaien en alsnog naar Mongolie te rijden!...

Nee hoor, maar dus wel om het halen van een motorrijbewijs te overwegen, Tim op een voorovergebogen sportmachine en Simone op een choppertje.
We hebben na Georgie de route langs de zwarte zee gevolgd in Turkije. In Turkije hebben we ons eigenlijk echt verbaasd over hóe gastvrij mensen kunnen zijn. Iedereen die je ontmoet, bij het tanken, langs de winkeltjes, in restaurantjes, je krijgt overal thee aangeboden en niet in een halfhoogglaasje met een lepeltje, maar gewoon in een theepot van 2 liter! Je huis is om te slapen, buiten is waar je leeft, met het hele dorp, prachtig!
Zo stonden we voor het stoplicht en kwam er iemand aangerend met de vraag of we uit Nederland kwamen en de tweede vraag of we thee wilden. Meteen de auto geparkeerd, ontbijt gekregen, het hele dorp ontmoet(nee, echt het hele dorp), een bezoek aan een Moskee gebracht (prachtig van binnen, eindelijk ff wat minder tierelanchristelijketijntjes), een heerlijk dinner gegeten, onze vouwfietsen verkocht aan dorpsgenootjes en vervolgens in een heerlijk bed geslapen bij Halil thuis. Instanbul overgeslagen en door naar Griekenland;). Veel mensen zijn wel eens op de eilanden geweest, maar het vaste land, oef! Ook weer zo mooi. Kamperen op het strand aan een doorzichtige zee, lekker!
Het is wel apart, het seizoen moet nog beginnen terwijl wij als hijgende honden rondlopen bij een temperatuur van 25-30 graden. Ook hebben we het gevoel dat het toerisme daar toch weinig komt, zo kwamen we in een werkelijke Ghost town omdat er een bordje stond ‘termische baden’, alles vervallen, huizen ingestort, overal zwerverachtige sporen, loslopende honden.. maar er stond een vulkanisch bad te wachten wat zelfs gewoon echt heet was!! Ap zou er in blijven wonen.
Vanuit Tesseloniki, stadje waar we dagje zijn geweest, zijn we richting de grens met Macedonie gereden. Tot nu toe hebben we nog niets meegemaakt met de onrust in het Midden Oosten, slim zou het inderdaad niet zijn om bij de turks-syrische grens te komen, maar alle andere gedeelten van Turkije waren hartstikke prima. Toch waren de gevolgen van de onrust duidelijk zichtbaar rondom de grens met Macedonie. Duizenden mensen zitten vast rondon Tesseloniki, bij tankstations zijn tentenkampen gemaakt en er zijn grote millitaire kampen bomvol met afwachtend volk. We zijn met onze toeristen bek één van die kampen opgereden om wat contact met mensen te maken en om een pakket met babydoekjes af te geven. Het is natuurlijk confronterend en uiteraard een hoop verschillende meningen gehoord over wat de toekomst van deze mensen zou moeten zijn.
Maar, wel weer lekker verder met de andere realiteit.. avonturen in Macedonie!
In Macedonie hebben we een plaatsje bezocht waar een bekende bergbeklimmer woont. We hebben daar een tocht gemaakt van 5 uur, een serieuze beklimming (want hij is eindbaas bergbeklimmen), vet! Hij heeft onder andere in de mount everest sherpa’s lesgegeven, maar de andere kant heeft hij ook 200-300 bekende bergbeklimmer vrienden verloren. Best heavy dus.
We wilden toch wel graag naar Skopje, maar aangezien het inmiddels 30+ is zijn we naar het Ohrid meer gereden. ’s Avonds weer een miniscuul bergdorpje in, op zoek naar het bestaan van geen toeval, reden we op Nederlands en Engels pratende buren af. Zelfgemaakte wijn, salades, een goed bed en de volgende dag een BB      Q van 6 uur lang met fantastische mensen! En voor de twijfelende pre-pensionados: verkoop je boeltje, koop hier voor 30.000 een prachthuis met land en geniet van je ouwe dag. Zomaar, gratis advies, thank me later.

Dit is trouwens voor nu het laatste reisbericht, omdat we nu weer het bekende inrijden. Deze reis op dit moment is precies wat we nodig hebben, maar niet perse spul om “over naar huis te schrijven”. We hebben een half jaar de tijd en met het inkorten van deze trip dus nog veel tijd over. We zijn nu bezig om tijdens deel 2 wellicht een avontuur in afrika aan te gaan (rugzakkie, hitchhiken, vliegtuigie). Ergens in Namibie beginnen en eindigen bij de opstartende kiteschool van Simoon’s broeder in Kaapstad. Wie weet starten we dan het blog weer op!

Bedankt voor het meelezen en de coole reacties, kusjes