Kleuren en sleuren

We zijn weer een stukje opgeschoven, in Namibie om precies te zijn. We zijn van logerend bij Sean en Yolandé, geévolueert naar Alfa Romeo rijdende “bushcampers”. De Alfa is een van de bijproducten van een volle logeerweek aan het strand in het plaatsje Strand. Sean verdient zijn werk aan online software ontwikkeling, in dollars. Dat betekend in zijn woorden dat: “in America i got a normal pay, but here i’m A MILLIONAIR!!”. We hebben de italiaan gehuurd van “uncle John”, lokaal en dus wat financiele voordelen. Super aardige kerel, maar liet twee afspraken afweten zonder contact op te nemen. Dat betekent in Afrika niet dat het een onbetrouwbare zakkenwasser is, nee 1,5 dag te laat is harstikke op tijd. Met de alfa over ribbelende gravelwegen is wel een uitdaging opzich. Als je voor veilig kiest neem je een 4x4, als je het gevoel wil hebben dat je chassis doormidden scheurt en je wielen alle kanten op kunnen vliegen, neem dan een italiaanse diva.

Zuid- Afrika is niet zomaar een land, maar met een heleboel wisselende gevoelens.

De kampeergelegenheden, hoewel niet wild en soms binnen beveiligde hekken en anders 15 km over gravelwegen naar een afgelegen boerderij is in één woord fantastisch. Enkele voorbeelden. Je zit lekker te kakken in een soort luxe dixi met de deur open en met uitzicht over de bergen. Elke avond maak je een vuur en braai je onder een heldere melkweg. En er liggen af en toe een aantal waakse bordercollies om je tent die om de zoveel tijd zowat door je tent te rennen bij het horen of zien van een schaduw.

Naast kamperen, kun je tussen bergketens de longen uit je lijf hiken.

De kust, beroemd om zijn watersport, heeft gigantische golven en iets later in het seizoen bijna elke dag goeie wind.

En! Een zak met 10 avocado’s kost €1,50, maar dat vinden wij misschien gewoon heel relaxt..

De enige reden om hier niet per direct naartoe te verhuizen is de scheiding van de kleurtjes. De bewoonde gebieden zijn vaak een combinatie van omheinde communities voor de witten en omheinde krottenwijken voor de “kleurlingen”. Dit komt neer op redelijk geisoleerd leven voor beide partijen. Dit is natuurlijk wat gecharcheerd, maar het rassen gedoe is constant aanwezig. Nieuwsgierige hollanders die we zijn, hebben we heel wat rondgevraagd over deze situatie. Het komt in ieder geval op ons over alsof iedereen zich gediscrimineert voelt. De arme mens voelt zich achtergesteld en heeft weinig perspectief, de rijkere voelt zich bedreigt en ook weer beoordeelt(ook wij). Dat alles door de toeval waarin je wordt geboren in dit land. De arme straatjongen helpt je uitparkeren en loopt je boodschappenwagentje terug omdat de rijke lui te lui is om het terug te brengen naar de winkel. Ook laat de rijkere zich bedienen in restaurantjes en snauwt de kleurling af die niet snel genoeg met de koffie aankomt. Je kunt het als blank mens niet fout doen en als er iets niet helemaal volgens plan verloopt, word je netjes gevraagd welke gekleurde medewerker daar verantwoordelijk voor is. Een druivenboer waar we kampeerden vertelde ons dat de meeste boerderijen eigendom zijn van de blanken. Er was een project waarbij kleurlingen stukken land kregen om hun eigen gewassen te verbouwen. Maar elke keer dat iemand initiatief neemt om wat te planten, komt diezelfde gemeenschap de boel wegsnaaien en wordt daarmee enig ontwikkeling in de soep gegooid. En wie verdeelt eigenlijk het land binnen de gemeenschap, verloopt dat wel eerlijk? Een petrischaaltje vol groeiende conflicten bij wat op het oog een mooi initiatief leek.
 

Goed.. het is jammer om zoveel in termen als “witten”, “kleurlingen” of ‘’zwarten’’ te praten, maar het is nu eenmaal zó nadrukkelijk aanwezig dat het ons een vermelding waard is. 

In Namibie zijn we vers terug van de “Fish River Canyon Trail”. Als bijdehante Hollanders een dag van te voren aangemeld. Wij verwachtten gewoon een mooie wandeling wat achteraf een loeizware meerdaagse hike bleek te zijn. Afdalen, klimmen, stenen, mul zand, schroeiende hitte, je eigen water zuiveren, bij blessure komt niemand je halen, backpack sleuren, dat soort werk. De eerste dag daal je af voor 2 uur, niet zomaar over een gravelpad. Gelukkig kwamen we ongeschonden beneden en konden we 8 km lopen over rotsen. Dag 2 was ook rotslopen, voor 13 km. Dag 3 en 4 maakten we 30 km per dag. Goed, je kunt natuurlijk raden hoe onze voetjes er op dat moment uitzagen. Op dag 2,5 maakten we ons zorgen over Tim zijn voeten, die in zijn hardloopschoentjes liep. De emergency exit was op dag 1,5 dus teruglopen was niet zomaar een optie. Gelukkig had Tim zijn sandalen mee en heeft hij ongeveer 50 km gelopen op deze rubbere engeltjes. Met een rugzak van ongeveer 10/15 kg was dit wel echt een heftige trail. Gelukkig hadden we een groep afrikaanse jongeren om ons heen waar we ons voedsel en pleistertekort konden opvullen. Op dag 4 waren we echt stuk gelopen, tranen over de wangen bij een temperatuur die tegen de 40 graden aanliep, benen die zo moe waren dat elke steen steeds meer je enkels deed zwikken en het gevoel dat je no way in die canyon kunt blijven zitten. Dus, dag 4 die gestart was om 7 uur ‘s ochtends eindigde in een nachtwandeling met volle maan en onze hoofdlampen met een ander koppel op weg naar onze Medium Elandsteak, een liter cola en een heet zwembad bij Ai-Ais. Naast dat het loeizwaar was, was het een geweldige ervaring. Tussen de canyon doorlopen, gevoel van totale isolatie, zonder tent onder de sterren slapen en een fantastische groep mensen waar je opeens ontzettend afhankelijk van bent en mee samenwerkt. Je bent volledig op jezelf aangewezen en we zijn blij dat we na vier volle dagen de finish overkwamen. De eindbestemming was dus het prachtige oord Ai-ais, bekend om zijn (goddelijke) hot springs, dus we hebben heel wat uren in het warme water gelegen om de kapotte voeten en gespannen benen te relaxen.

Wat betreft “wildlife” hebben we wat marmotten, een paar struisvogels, een gemsbok en een groep schreeuwende bavianen rennend door een veld gezien. Die groep was welliswaar een groep rennende bavianen, het was echter Tim die er schreeuwend contact mee probeerde te maken. Baviano el baviano..
Verder in Namibie verwachten we dat de echte eindbazen van de jungle over de tent lopen. Maar voordat het Noorden met wild zich aandoet rijden we naar Luderitz, daar staat het kitesurf snelheids record ( 89 kmh).  Die moet Tim natuurlijk even verbreken. Die dooie of die gladiooltjie!